هنر فاصله گذاری به تعبیر برشت، مدت زیادی نیست که به طور قابل توجهی، دیگر در سینمای آمریکایی نیست حتی در کارهای به ظاهر تریلر روانشناختی!
در حقیقت، سینمایی که می‌توانست تا زیر پوست بیننده نفوذ کند و او را تا مدت‌ها بعد از دیدن فیلم، در حالت تعلیق و نوعی ترس نهان نگاه دارد، جای خود را به یک اتاق تاریک (یا نهایتا یک آپارتمان)، محدود به ۲ بازیگر (و حتی ۱ بازیگر)، سناریوهای تکراری و چند گریم مبتذل داده است.
در سویی دیگر، رواج افسارگسیخته ریالیتی شوها، درست در همان نقطۀ مقابلی که برشت از آن صحبت می‌کرد بیداد می‌کند و البته مدتی‌ست در راستای گلوبالیزیشن، در ایران نیز شاهد همین افسارگسیختگی هستیم.
به نحوی که همه چیز فدای فرم آنهم در مبتذل‌ترین حالت ممکن شده که نه تنها محتوا، بلکه با قدرت تمام می‌شود گفت که هیچ چیز به جز سرگرمی محض برایش مهم نیست.
شاید سطحی‌ترین برداشت از سخنان وودی آلن در کنفرانس “جادو در مهتاب” از سرگرمی، می‌توانست همین چیزی باشد که امروزه در رئالیتی شوها، فیلم‌های تک بازیگرِ دراماتیزه شده و سریال‌هایی در همین سبک و سیاق می‌بینیم که البته دیگر به جای استفاده از ژانرهای گوناگون، می‌توان از تک عنوانِ ژانر نتفلیکسی بهره برد.
با این حال، هنوز هم تریلرهای روانشناختی خوب ساخته می‌شوند. تازه‌ترین آنها، “آب عمیق” اثر کارگردان شناخته شده، “آدریان لین” است.
ما در اینستاگرام وبسایتِ فاخته، چندین اثر تازه را که به زودی پخش خواهند شد، معرفی کردیم که آب عمیق یا Deep Water نیز در میانشان وجود دارد.
